Wie ben je en waarom heb je gekozen voor het onderwijs?
Mijn naam is Nynke Faber en ik ben inmiddels al meer dan 10 jaar als docent verbonden aan het Mediacollege Amsterdam. Ik heb gekozen voor het onderwijs omdat ik heel graag jongeren in hun kracht wil zetten. Ze zitten in zo’n bepalende fase van hun leven en het onderwijs zou ze moeten stimuleren, niet verlammen of onzeker maken. Ik wil ze tools meegeven om zich staande te houden in een harde wereld die naar mijn mening nog steeds te veel in hokjes denkt.
Wat zie je aan kansenongelijkheid in het onderwijs?
Veel helaas… Ik maak me hard voor onze mbo-studenten. Zij hebben zo veel talent, terwijl nu toch nog vaak wordt gezegd dat het maar een mbo-diploma is en je daarna vooral moet doorstuderen terwijl ook duidelijk wordt dat velen dat niet redden. En dat hoeft ook niet! Ze hebben immers al een vak geleerd. Zet ze in hun kracht, geef ze vertrouwen en ze gaan iedereen versteld doen staan.
Het hele passende onderwijs al vanaf de basisscholen, gaat pas werken als er ook meer financiële middelen beschikbaar gesteld worden. Zodat niet de particuliere scholen fantastisch onderwijs kunnen bieden en hele goede docenten daar terecht komen voor de elite. Geld en ruimte voor kleinere klassen, scholing voor docenten en een omslag in hoe we lesgeven. We moeten opnieuw kijken naar wat de doelstelling is van onderwijs. In plaats van ons vasthouden aan dat wat jaren geleden de norm is geworden. Als voorbeeld: Op het speciaal onderwijs leren docenten ieder jaar weer hoe ze de leerling in hun kracht kunnen zetten, in plaats van het pompen van informatie en rechtlijnige toetsen die de waarheid worden. Nu vallen leerlingen uit, ze worden gestimuleerd in wat ze niet kunnen zonder ook maar een blik op dat wat ze wel kunnen. Dit kan kinderen kapot maken. Ik zie het bij mijn eigen kinderen, maar ook bij ons komen studenten binnen die door schoolervaringen hebben geleerd dat ze ‘niet goed genoeg’ zijn. Het ergste is dat ze soms zelfs hebben gehoord dat ze niet zullen groeien, ‘Dit is het, hoger wordt je niveau niet’. Daarmee is de ongelijkheid in beton gegoten en is het voor een student zelf haast onmogelijk om daaruit te komen.
Mijn motto is altijd geweest ‘Dan Sisto Fleane’, wat betekent ‘Dan zul je vliegen’. Wat je route ook is, hoe hoog je ook vliegt en hoe vaak je ook valt. Ook jij kan vliegen, als je maar mag ontdekken in een veilige omgeving wat bij jou past. En dat mag niet afhankelijk zijn van je portemonnee, je achtergrond of je niveau. Als je weet wat bij je past en je wordt gezien en gesteund dan vlieg je vanzelf.
Wat zou kansengelijkheid in het onderwijs kunnen bevorderen?
Het gesprek voeren en inzicht geven in de problematiek. Daar begint het mee en gelukkig is dat volop aan de gang.
Zoals ik eerder zei over mijn eigen studenten, zet ze in hun kracht, geef ze vertrouwen en ze gaan iedereen versteld doen staan als ze het werkveld ingaan met het diploma. Initiatieven als sQuare geven hier gehoor aan en begeleiden afgestudeerde mbo-studenten in het werkveld. Ze bouwen een portfolio op en worden (terecht!) serieus genomen. Zo komt talentontwikkeling voor iedereen steeds meer centraal te staan en daar ben ik trots op. Maar we zijn er nog lang niet, dus we moeten woorden blijven omzetten in daden!
Wat zou je jongeren mee willen geven?
Dan Sisto Fleane!
