Wie ben je en waarom heb je gekozen voor het onderwijs?
Mijn naam is Dylan Massier, ik ben 28 jaar en geboren en getogen in IJmuiden. Ik ben vader van 2 kinderen. Sinds vorig jaar ben ik werkzaam in het onderwijs. Ik werd benaderd door een kennis van mij voor een traject op een vmbo-school in Amsterdam. Het ging om het begeleiden van een kleine groep probleemjongens. De sfeer in hun eigen klas was niet goed. Er was grote mate van onrust waardoor de leerlingen niet tot leren kwamen. 6 jongens werden uit de klas gehaald en daar werd extra begeleiding opgezet. Die kennis van mij was mentor van deze klas. Ik was geraakt door het verhaal van deze jongens en voelde me bijna verplicht om te komen. Het was de laatste kans voor deze jongens.
Wat zie je aan kansenongelijkheid in het onderwijs?
Heel veel. Vooral de leefomgeving en thuissituatie maakt verschil. Ik wil gewoon dat iedereen z’n diploma haalt, ongeacht waar iemand vandaan komt. Soms heb je dat leerlingen bepaald gedrag laten zien, bijvoorbeeld snel boos worden. Dit verslechtert de situatie in de klas, belangrijk is dat de docenten kijken waarom deze leerling snel boos wordt. Leerlingen verdienen docenten die moeite voor ze doen.
Ook is er op dit moment te weinig besef dat school zo veel meer is dan een plek waar onderwijs wordt gegeven. School vormt je. Toen ik zelf op de middelbare school zat, had ik niet de juiste leefomgeving èn had ik verkeerde vrienden. Dan kan het heel gauw mis gaan. Maar omdat mijn cijfers op orde waren, konden de docenten niet zo veel met mij.
Wat zou kansengelijkheid in het onderwijs kunnen bevorderen?
Zelf kom ik uit de sportwereld. Toen ik 19 was, begon ik met kickboksen. Dit is mijn redding geweest. Al snel merkte ik dat ik met de status vanuit de sportwereld een voorbeeldfunctie had. Deze kon ik op twee manieren inzetten. Ik koos ervoor een bijdrage te leveren aan de maatschappij door bijvoorbeeld sportclinics te geven aan jongeren. Ook gaf ik sportworkshops in buurthuizen, op scholen en in de jeugdgevangenis.
Sport is een middel om een aantal hele belangrijke kwaliteiten te ontwikkelen die leerlingen nodig hebben. Zo ontwikkel je bijvoorbeeld doorzettingsvermogen, respect te hebben naar elkaar en de drang om jezelf te verbeteren. Ik doe alles om de jeugd te motiveren.
Zo ook de 6 jongens die ik vorig jaar mocht begeleiden. Ze zijn allemaal overgegaan van klas 2 naar klas 3. Eén leerling is zelfs opgestroomd. Het onderwijs is dankbaar werk en toen ik werd gevraagd nog een jaar te blijven, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik werk ook nog steeds in de sportwereld, maar op school heb ik het gevoel dat ik echt verschil kan maken. Deze 6 jongens zijn in ieder geval niet van school gestuurd en zijn niet het verkeerde pad op gegaan. Ze zijn niet in de jeugdgevangenis beland en ze hebben daar geen sportworkshop van mij gehad. Ze gaan een mooie toekomst tegemoet met een diploma op zak wat in een papierland als Nederland heel belangrijk is.
Wat zou je je jongere zelf willen meegeven?
Ik gebruik veel sportmetaforen; Het proefwerk is het gevecht, tijdens de training letten jullie niet op en zitten jullie alleen maar te lachen. Als dan de wedstrijd is, wie denk je dat er gaat winnen? Degenen die alleen maar hebben zitten lachen of degenen die hard en gefocust hebben getraind?
Kickboksen lijkt een individuele sport, net zoals dat je als individu naar school gaat. Maar je hebt een goed team nodig, spreek elkaar daar in de klas ook op aan. Uiteindelijk heb je elkaar nodig om beter te worden.
Als je in het onderwijs wil werken, doe het met je hart, niet voor het loon. Ik zat al op een volle werkweek, maar heb hier echt tijd voor gemaakt. Leerlingen zien nog niet het belang van school, ze doen het echt voor jou. Zorg dat je het waard bent.
